Nie jestem potworem

Jeśli powiesz, udzielę ci wszelkiej pomocy. Patricio.

Agentka Calero dokonywała wszelkich starań, by ta ciemnowłosa

dziewczyna powiedziała, co wie. Powtarzanie imienia osoby, z którą się

rozmawia, stanowi codzienną taktykę służącą nawiązaniu kontaktu

i przełamaniu lodów. Jestem tu z tobą, wiem, kim jesteś, liczysz się dla

mnie. Patricio. Patricio. Patricio. Ale dziewczyna w odpowiedzi wymówiła

tylko dwa słowa.

– Boję się.

Boi się. Czego się boi ta dziewczyna? Tego, co zrobiła, czy tego, co

widziała? A może zemsty z powodu tego, co może powiedzieć? Czy zna

Slendermana? Albo domyśla się, kim on jest?

W owej chwili otworzyły się drzwi. W najgorszym momencie, właśnie

wtedy, gdy Sonia miała szansę – była o tym przekonana – uzyskać od

Patricii coś więcej, otworzyły się drzwi biura i stanął w nich jej ojciec.

Cholera.

Cholera. Cholera. Cholera.

– Siedź cicho, córka. Nic nie mów. Milcz. – Ale czemu, u diabła? –

Moja córka jest niepełnoletnia i pani nie może przesłuchiwać jej bez mojej

zgody i bez obecności adwokata.

---